گزارش مرگ‌ومیر در حیات دریایی کالیفرنیا بر اثر آلودگی شیمیایی

به گزارش زیست آنلاین، به نقل از روزنامه ایندیپندنت،‌ کارشناسان علوم دریایی از کشف بشکه‌های حاوی ماده سمی "دیکلرو-دیفنیل-تریکلروتان" موسوم به "د.د.ت" (DDT) در جنوب کالیفرنیا خبر دادند.

تیمی از موسسه اقیانوس‌شناسی "اسکریپس" در دانشگاه کالیفرنیای سن دیه‌گو از بیش از ۳۶ هزار هکتار از بستر اقیانوس بین جزیره "سانتا کاتالینا" و ساحل لس‌آنجلس تصویربرداری کردند و با کشتی تحقیقاتی، تصاویری از اجسامی بشکه مانند به دست آوردند.

مدت‌هاست که گمان می‌رود انبوه وسیعی از ضایعات سمی در زیر آب است و سلامتی حیات دریایی در این منطقه را به خطر انداخته است.

مطالعه اخیر از سوی مرکز پستانداران دریایی در "ساوسالیتو" نشان داد که در کالیفرنیا تقریبا از هر پنج شیر دریایی بزرگسال، یک شیر در اثر سرطان تلف شده است. دلیل این عارضه، شیوع ویروس تبخال در میان شیرهای دریایی بوده اما همه حیواناتی که به تبخال مبتلا می شوند بر اثر سرطان نمی میرند.

دکتر فرانسس گالند، دانشمند ارشد این مرکز و نویسنده اصلی مقاله به روزنامه ایندیپندنت گفت: آنچه مطالعه نشان داد، این است که حیوانات با سطح بالاتری از آلاینده‌ها در بدنشان به سرطان مبتلا می‌شوند. شاخص‌های ژنتیکی که ما در این حیوانات بررسی کردیم، در مستعد ساختن آنها در ابتلا به سرطان موثر نبودند. به همین خاطر به نظر می‌رسد که قرارگیری در معرض آلودگی در دوران اولیه زندگی باعث می‌شود این حیوانات به جای ناقل بودن، در واقع در برابر ویروس تبخال سرطان‌زا آسیب‌پذیر می‌شوند.

گمان می‌رود که شیرهای دریایی هنگام مهاجرت به محل‌های تولیدمثل در جزایر جنوب کالیفرنیا در معرض ماده د.د.ت قرار می‌گیرند. د.د.ت از راه زنجیره غذایی از موجودات میکروسکوپی به ماهی‌هایی منتقل می‌شود که خوراک شیرهای دریایی هستند. این سم با گذشت زمان می‌تواند در چربی‌شان جمع شود.

شیرهای دریایی مبتلا به سرطان یا باید خلاص (اتانازی) شوند یا در اثر بیماری تهاجمی که اطراف ستون فقرات آنان گسترش می‌یابد و به فلج شدن‌شان می‌انجامد، می میرند.

این مطالعات همچنین نازک شدن پوسته تخم پرندگان از جمله پلیکان‌های قهوه‌ای و عقاب‌های طاس را هم به نوع متابولیزه ماده د.د.ت، موسوم به د.د.ای (DDE) ربط داده‌اند. مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۵ به وجود مقادیر بالای د.د.ت و دیگر مواد شیمیایی ساخت دست بشر در چربی دلفین‌های پوزه‌درازی که به مرگ طبیعی مردند، اشاره کرد.

برخی از انواع ماهی‌ها به قدری آلوده هستند که مقامات کالیفرنیا به ماهیگیران هشدار داده‌اند که صیدشان را مصرف نکنند.

دکتر گالند همچنین گفت که به دلیل نفوذ مواد سمی به بستر اقیانوس تا مدت‌ها فکر می‌کردند نمی‌توانند جلوی بروز سرطان در شیرهای دریایی را بگیرند.

او افزود: اکنون با کشف بشکه‌ها شاید بشود جلوی ادامه‌ مشکل تا ۱۰۰ سال آینده را گرفت. برداشتن بشکه‌ها قطعا کار دشواری خواهد بود اما مطمئنا امکان‌پذیر است.

محل دقیق و میزان ضایعات در کف اقیانوس تا حال مشخص نبود. پهپادهای زیرآبی مجهز به فناوری ردیاب آوایی، تصاویری با وضوح بالا از این بشکه‌ها گرفتند که در فاصله ۹۰۰ متری (۳۰۰۰ پا) زیر سطح آب و روی بستر شیب‌دار اقیانوس قرار گرفته‌اند.

اریک تریل، دانشمند ارشد سفر اکتشافی و مدیر آزمایشگاه فیزیک دریایی در موسسه اقیانوس‌شناسی اسکریپس به اسوشیتدپرس گفت: متاسفانه حوضه آبی نزدیک لس‌آنجلس ده‌ها سال از دهه ۱۹۳۰، محل تخلیه ضایعات صنعتی بوده است و ما در بررسی‌های گسترده در این منطقه، میدان وسیعی از ضایعات پیدا کردیم.

به گفته دکتر تریل، این تحقیق که از ۱۰ تا ۲۴ مارس انجام شده است، وجود این بشکه‌ها را در گستره‌ای وسیع نشان می‌دهد اما حال دیگران باید با نمونه‌برداری از رسوبات، وجود د.د.ت را در این بشکه‌ها تایید کنند.

ماده شیمیایی د.د.ت در اوج جنگ جهانی دوم برای از بین بردن آفات اختراع شد و برای محافظت از سربازان در برابر بیماری‌های مالاریا، حصبه و سایر بیماری‌هایی که از طریق حشرات به انسان منتقل می‌شوند، مورد استفاده قرار می‌گرفت. بعدها در سطحی گسترده برای سمپاشی محصولات کشاورزی و دام و حتی برای دفع پشه‌ها در سواحل به کار رفت.

پس از طبقه‌بندی د.د.ت به عنوان ماده‌ای که احتمالا برای انسان سرطان‌زا است و ارتباطش با اثرات سوء بر حیات وحش و محیط زیست، آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده (ای‌پی‌ای) در سال ۱۹۷۲ مصرف آن را ممنوع کرد.

بزرگترین تولیدکننده د.د.ت در ایالات متحده شرکت شیمیایی «مونتروز» بود که کارخانه‌اش در تورنس، درست بیرون شهر لس‌آنجلس واقع شده بود. از اواخر سال‌های ۱۹۴۰ تا اوایل ۱۹۷۰، میلیون‌ها لیتر آفت‌کش از این کارخانه در اقیانوس تخلیه شد.

دانشمندان این تحقیق را پس از انتشار گزارش لس‌آنجلس تایمز در سال گذشته در مورد شواهد مبنی بر وجود د.د.ت در اقیانوس انجام دادند. مجله تایمز گزارش‌های یک شرکت پاکسازی حامی شرکت مونتروز را بررسی کرد که نشان می‌دادند از سال ۱۹۴۷ تا ۱۹۶۱ هر ماه ۲۰۰۰ بشکه لجن آلوده به د.د.ت در نزدیکی جزیره "کاتالینا" تخلیه شدند و سایر شرکت‌ها هم تا سال ۱۹۷۲ ضایعاتشان را در آب می‌ریختند.

دانشمندان جست‌وجوهای خود را از جایی آغاز کردند که دیوید ولنتاین، استاد دانشگاه کالیفرنیا سانتا باربارا، تقریبا یک دهه قبل توده غلیظی د.د.ت را در رسوبات کشف و ۶۰ بشکه پیدا کرده بود.

مقداری از ضایعات خطرناک مونتروز از طریق سیستم فاضلاب به دریا ریختند اما مابقی در بشکه‌ها پر شدند و در فاصله ۱۵ تا ۲۵ کیلومتری ساحل در اقیانوس انداخته شدند. این عملیات در آن زمان قانونی بود.

پروفسور ولنتاین پیشتر به شبکه «سی‌بی‌اس» گفته بود که قرار بود این شرکت، بشکه‌ها را در آب‌های عمیق بیندازد اما آن کار همیشه انجام نشد. بعضی از بشکه‌ها در فاصله نزدیکتر به ساحل در آب انداخته شدند. تعدادی هم برای این‌که راحت‌تر در آب فرو بروند، سوراخ شدند و مواد سمی از آن‌ها خارج شد./ایسنا

https://zistonline.com/vdcb0fbw.rhba8piuur.html