پژوهشگران و دوستداران حیات‌وحش امروز از دشواری و سردرگمی در شناخت برخی از گونه‌های گیاهی و جانوری می‌گویند؛ گونه‌هایی که در نسخ پیشین کتب راهنما نشانه‌ای از حضور آنها نیست و روش‌های معمول شناسایی، آن‌طور که باید و شاید در مورد آنها مصداق پیدا نمی‌کند. در این مبحث مختصر قصد بازگشایی پرونده تعدادی از شناخته‌شده‌ترین گونه‌های هیبرید (دورگه) را نه‌تنها در جهان بلکه در ایران داریم، اما پیش از آن بهتر است نخست هیبریدها را بشناسیم.

به گزارش زیست آنلاین از تکناز

زیست‌شناسان همه زیستمندان اعم از گیاهان و جانوران را به چند گروه اصلی تقسیم‌بندی می‌کنند. به عنوان مثال یکی از شناخته‌شده‌ترین این گروه‌ها مهره‌داران هستند که می‌توان آنها را به رده‌های پستانداران، پرندگان، دوزیستان، خزندگان و ماهی‌ها تفکیک کرد. فرضا رده پستانداران شامل چند راسته، هر راسته دارای چند خانواده، هر خانواده شامل چند جنس و در نهایت هر جنس شامل چند گونه است. گونه را می‌توان اساس و مبنای تقسیم‌بندی توصیف کرد. زیرا نام علمی هر موجود زنده هم از آن ریشه می‌گیرد. از ویژگی‌های حیوانات یا گیاهان یک گونه آن است که افراد آن در شرایط آزاد و طبیعی می‌توانند تولیدمثل کنند و بچه‌های آنها نیز بالطبع قادر به تولیدمثل هستند. در طبیعت مکانیسم‌هایی وجود دارد که مانع از تمایل یک گونه به گونه دیگر و در نتیجه جفت‌گیری با آن می‌شود. اما در هر صورت گاهی اوقات هم این اتفاق پیش می‌آید که بواسطه آن دو گونه مجزا تولیدمثل کرده و بچه‌دار می‌شوند. نکته جالب هم دقیقا همین‌جاست، زیرا این بچه‌ها معمولا عقیم هستند. در طبیعت این ویژگی‌های متمایزکننده میان گونه‌هاست که مانع زادآوری‌های غیراصولی می‌شود. اما فرض کنید که دو جمعیت مختلف به‌واسطه یک یا چند ویژگی خاص که اغلب هم چندان متمایزکننده نیستند، از یکدیگر جدا شده‌اند. این امکان و احتمال وجود دارد که این دو جمعیت مختلف بتوانند تولیدمثل کنند. اما ریشه این مساله را باید اغلب در دخالت‌های انسانی جستجو کرد. برای مثال دخل و تصرفات انسانی اکنون در بیشتر زیستگاه‌های جانوری از حد و مرز گذشته و همین مساله باعث ایزوله و کوچک‌تر شدن بسیاری از زیستگاه‌ها شده است. تحت این شرایط چنانچه یکی از اعضای گونه خاص در فصل تولیدمثل نتواند با یکی از هم‌گونه‌های خود جفت‌گیری کند، آنگاه شرایط برای دورگه‌زایی بین دو گونه مختلف مهیا می‌شود./ منبع: جام جم آنلاین