کوهنوردی و گردشگری در دماوند به دلیل بازیابی این اثر طبیعی، تا ایجاد یک طرح ضابطه‌مند برای ورود به آن (حدودا به مدت ۵ سال) تعطیل و ممنوع شد.
تاریخ انتشار :شنبه ۷ مهر ۱۳۹۷ ساعت ۰۴:۰۰
کد مطلب : 78860
وی درباره جمعیتی که سالانه دماوند را زیر پا می‌گذارند، توضیح داد: آمار دقیقی از تعداد کوهنوردانی که سالانه به این قله صعود می‌کنند در دست نیست اما سال گذشته و امسال سرشماری در یک روز شلوغ انجام شد که از حضور همزمان دو هزار تن در پناهگاه جنوبی و اطراف آن حکایت داشت. این جمعیت بدون ضابطه در هر جا کمپ می‌زند، زمین را صاف می کند تا چادرش را برپا کند و در هر جا و به هر شکلی فضولات و زباله‌های خود را رها می‌کند. این رفتارها واقعا برای جامعه کوهنورد شرم‌آور است.
عضو انجمن کوهنوردان ایران ادامه داد: با افزایش صعودهای نابه‌سامان و بدون ضابطه، پیشنهاد ممنوعیت کوهنوردی در دماوند بارها و از سوی افراد زیادی مطرح شد که معمولا به سخره گرفته می‌شد. اینک از قدمی که برای حفاظت از این اثر طبیعی ارزشمند برداشته شده ـ هرچند برای ارتفاع ۴۵۰۰ تا قله ـ خوشحالیم و امیدواریم تصمیم‌گیران در اجرای آن قاطع باشند و سریع‌تر طرحی برای ضابطه مند شدن صعودهای کوهنوردی آماده کنند.
او در پاسخ به این سوال که نصب چند بنر چقدر می‌تواند مانع از حضور کوهنوردان و گردشگران در منطقه دماوند شود، اظهار کرد: متأسفانه سازمان محیط زیست که گام نخست را برای محافظت از این میراث طبیعی برداشته، نفوذ، بودجه و نیروی انسانی کافی ندارد ولی استقرار نیروی محافظ یا محیط‌بان با توجه به نزدیکی مسیر دسترسی به آن از سمت دشت حفاظت شده لار غیرممکن نیست و می‌توان از متولیان درخواست کرد در این باره اقدام کنند.
او درباره احتمال نفوذ جامعه محلی و یا شهرداری‌های آن منطقه برای کاهش و یا خنثی کردن اثر این تصمیم‌گیری با توجه به این که اقتصاد آن‌ها در گروی تداوم کوهنوردی در دماوند است، اظهار کرد: بخش کوچکی از گردش مالی کوهنوردان نصیب شهرداری‌ها و یا قاطرچی‌ها و راننده‌ها می شود؛ ضمن آن که کوهنوردان تاثیر چشمگیری در اقتصاد شهرهای نزدیک دماوند نظیر «پلور» و «رینه» ندارند. نکته دیگر این که ارائه خدمات به کوهنوردان و گردشگران، شغل جانبی اهالی دماوند است. به هر حال نمی‌توان این جامعه را نادیده گرفت. هر طرح ضابطه‌مندی که اجرا می شود باید جامعه محلی را هم منتفع کند و درآمدی عاید آن‌ها هم شود ولی این‌طور نباشد که به خاطر سود و درآمد، باعث مرگ یک اثر طبیعی شویم.
محمدی همچنین به ممنوعیت ورود به محدوده اثر طبیعی-ملی دماوند (از ۴۵۰۰ متر تا قله) در حالی اشاره کرد که دماوند به عنوان میراث طبیعی از سوی سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری از ارتفاع ۲۲۰۰ متر تا قله ثبت شده است و بیشترین تخریب‌ها هم در این محدوده اتفاق افتاده است. وی گفت: متأسفانه همه این ثبت‌ها روی کاغذ بوده و متولیان تاکنون برای حفاظت از این اثر هیچ اقدام موثری انجام نداده‌اند. اکنون که محیط زیست ورود به ارتفاع ۴۵۰۰ تا قله را ممنوع کرده سازمان میراث فرهنگی می‌تواند وارد عمل شود و محدوده ثبتی خود را حفاظت کند و در ارتفاعات پایین‌تر که تخریب‌های گسترده و حتی جبران‌ناپذیری رخ داده، اعمال قانون کند.
در روزهای اخیر اداره حفاظت محیط زیست شهرستان آمل تعدادی بنر در چند جبهه ورودی به کوه دمانده نصب کرده است با این مضمون که «با عنایت به تخریب‌ها و چالش‌های زیست‌محیطی موجود در محدوده اثر طبیعی قله دماوند به استناد قانون حفاظت و بهسازی محیط زیست، به دلیل عدم سامان‌دهی موضوع طبیعت‌گردی در منطقه، تا اطلاع ثانوی از ورود کوهنوردان و گردشگران به محدوده اثر طبیعی ـ دماوند (ارتفاع ۴۵۰۰ تا قله) ممانعت به عمل خواهد آمد که انتظار می‌رود همکاری لازم از سوی کوهنوردان و گردشگران تا زمان سامان‌دهی نحوه حضور افراد در محدوده این منطقه صورت پذیرد».
کوه دماوند از سال ۱۳۸۷ در فهرست میراث طبیعی ملی ثبت شده اما همچنان در فهرست موقت ثبت جهانی یونسکو قرار دارد. مهدی مسچی، مدیرعامل انجمن دوستداران دماوند تعلل در تکمیل پرونده و معرفی دماوند به یونسکو را ناشی از تخریب‌های گسترده‌ای می داند که در این اثر طبیعی رخ داده است؛ از جمله فعالیت معادن، فرسایش خاک بر اثر تردد پراکنده کوهنوردان، انباشت و رهاسازی زباله و فضولات انسانی و البته جاده‌ای که تا ارتفاع ۳ هزار متر کشیده شده است.
بیشتر بخوانید: ورود به دماوند تا اطلاع ثانوی ممنوع شد
در این جا این سوال پیش می آید که آیا تردد پراکنده کوهنوردان، اصلی ترین عامل فرسایش خاک ایجاد شده در این منطقه به شمار می رود و مقابله با ورود کوهنوردان و گردشگران به محدوده این اثر طبیعی موجب بازیابی کامل دماوند خواهد گشت؟
عباس محمدی، دبیرانجمن دیده بان کوهستان در اینباره گفت: کوهنوردان جدی باید اعلام ممنوعیت صعود به قله‌ی دماوند از سوی اداره‌ی کل محیط زیست مازندران را به فال نیک بگیرند. کوهنوردانی که در باشگاه‌ها و گروه‌های کوهنوردی فعالیت می‌کنند، آنان که راهنمای کوهنوردی هستند، و دیگر کسانی که خود را به طور خاص کوهنورد نمی‌خوانند اما با انگیزه‌ی طبیعت‌گردی و گیاه‌شناسی و جانورشناسی و مستندسازی و مانند این‌ها به کوه می‌روند، از سال‌ها پیش با گِله و اندوه از مسیرهای صعود به دماوند یاد کرده و می‌کنند.
اگر حل مشکلات دماوند، ازجمله موضوع پسماند برنامه‌های کوهنوردی، فضولات انسانی، فرسایش ناشی از رفت‌وآمد ده‌ها قاطر و بیراهه رفتن انبوه کوهنوردان... به نظر دشوار می‌رسد، راه حل این نیست که مشکل را نادیده بگیریم و باز هم به دماوند برویم!
از اعلام ممنوعیت صعود به دماوند حمایت کنیم، و اکنون که تا آغاز فصل مناسب بعدی هفت هشت ماه فرصت داریم، برای دستیابی به راه حلی اصولی در جهت ضابطه‌مند شدن کوهنوردی در دماوند، به هم‌اندیشی و همکاری بپردازیم...
در ادامه بخشی از سخنان دکتر اسماعیل کهرم، فعال و متخصص محیط زیست پرداخته خواهد شد.
دماوند تا ۲۰۰ سال آینده از جغرافیا به تاریخ منتقل می شوداین، نتیجه محاسبات دکتر اسماعیل کهرم، فعال و متخصص محیط زیست است. این استاد محیط زیست که در یک گفت و گوی زنده رادیویی شرکت کرده بود، با ابراز نگرانی از آینده قله دماوند گفت: معدن های «پوکه» سال هاست که پیکره دماوند را می تراشند و از بین می برند به گونه ای که در هر روز بین ۵۰۰ تا ۸۰۰ کامیون از کوه دماوند، پوکه می برند و باعث نااستواری این قله می شوند. ادامه این روند در دراز مدت، باعث از بین رفتن تدریجی دماوند خواهد شد.
وی افزود: چراهای بی رویه نیز پوشش گیاهی دماوند را از بین می برد و موجب فرسایش خاک آن می شود. به علاوه اعزام مکرر گروه های چند هزار نفری به این قله، آسیب های متعددی را بر آن وارد می کند.
کهرم تصریح کرد: بر اساس محاسباتی که انجام داده ام، اگر وضعیت نگهداری دماوند به همین شکل ادامه یابد و از جمله فکری به حال برداشت های کلان پوکه از این کوه نشود، ظرف مدت ۲۰۰ سال، قله دماوند از بین خواهد رفت و ما چیزی بدین نام نخواهیم داشت.
ابراز نگرانی این استاد محیط زیست راجع به سرنوشت قله دماوند در حالی است که سال هاست دوستداران محیط زیست، نسبت به برداشت های وسیع پوکه از معادن دماوند به ویژه در ارتفاعات بالا، هشدار می دهند ولی این روند همچنان ادامه دارد.
پوکه، در ساختمان سازی به کار می رود و دماوند یکی از منابع این ماده معدنی است. با این حال، به دلیل ساختار خاک این کوه، که انسجام و چسبندگی ندارد، هر گونه فعالیت معدنی در آن که مستلزم حفاری های متعددی و راه سازی های وسیع برای رسیدن به معدن است، باعث ریزش تدریجی کوه می شود. این مساله در ارتفاعات بالاتر، نمود بیشتری دارد و خطرناکتر است.
با توجه به ارزش اندک پوکه معدنی در برابر اهمیت قله دماوند، فعالان محیط زیست خواستار آنند که فعالیت معادن پوکه به ویژه در ارتفاعات متوقف شود؛ زیرا کنده شدن روزانه صدها کامیون از پیکر این کوه و ریزش های ناشی از آن، آینده ای جز تخریب گستره این قله و از بین بردن آن نخواهد داشت.
https://zistonline.com/vdciuvay.t1avq2bcct.html
zistonline.com/vdciuvay.t1avq2bcct.html
تگ ها
آخرین عناوین
پربيننده ترين
تمام حقوق محفوظ بوده و استفاده از مطالب
سایت با ذکر منبع بلامانع است.